Çöplük

 Dünyanın en feci şeyi hayatın ta kendisidir diyor kitabında Carolina Maria de Jesus. Brezilyanın çöplüğü dediği Favela'da yaşayan cesur, ahlaklı, bilge bir zenci kadındır Carolina. Üç çocuğu ile tahtadan iki göz bir kulübede yaşayan bu kadın yazmaya olan büyük tutkusu ile Favela'da yaşanan dram dolu hayatları tek tek kaleme almış. Ama ne dram! Çöplük isimli bu kitabı okuyunca kendi hayatımdan şikayet ettiğime utandığımı itiraf etmeliyim. Her sabah eve su getirmekle başlar güne Carolina. Sonra da karnını doyurmanın tek yolu olan yollardan kağıt toplama işine koyulur. Benim kaderim de açlıkmış diye yazar sonradan kitap olacak defterine. Açlığı rengine kadar bilir Carolina. Açlık sarıdır. İnsanın gözünden diğer renkleri siler, dünyayı sarı görür aç insan. Favelanın insanları açtır. Öyle açtır ki, bir gün bu kadar aç olmaya dayanamayan güzel bir zenci çocuk, bir kenara atılan çürük eti bulunca ateşte daha ısınmasına bile sabredemeden yer ve genç yaşta ölür. İşte politikacıların görmezden geldiği bu acıklı hayatları gözler önüne seren cesur bir kadındır Carolina. Tenimiz de kara, hayatımız da diyor yine defterinde. Öyle zor zamanlar geçirir ki üç çocuğu ile ölmeyi bile düşünür. Ama kıyamaz çocuklarının yüzlerine bakınca. Çeşmenin başında bir kadın fasulye yıkıyordu öyle imrendim ki diye okurlarına dert yanıyor mısralarında. Acılarını hep okurlarıyla paylaştı, onlarla dertleşti Carolina. Sonra tesadüfen bir gazeteci yazılarını okuyunca hayalleri gerçek oldu. Kitabı basılmadan önce gazetelerde röportajları çıkar. Röportajı gazetede okumayı dört gözle bekleyen bu kadıncağız komşusundan borç alarak gazeteyi alabilir. Öyle etkiledi ki beni bu kitap, Carolinayı ömrüm boyunca kalbimde taşıyacağım.