Ansızın
Hayatın insanlarla oyun oynadığını düşünüyorum bazen. Tozlu raflara kaldırdığın, acısını unuttuğun şeyleri aniden çıkarıyor karşına. Hiç acımadan, en hazırlıksız zamanında. Zamanın zorla taktığı kilitleri yüreğine, açıveriyor birden yaramaz bir çocuk gibi. " “Şimdi acının ne olduğunu gerçekten biliyordum. Ayağını bir cam parçasıyla kesmek ve eczanede dikiş atmak değildi bu. Acı, insanın birlikte ölmesi gereken şeydi. Kollarda, başta en ufak güç bırakmayan, yastıkta kafayı bir yandan öbür yana çevirme cesaretini bile yok eden şeydi.” Kalın sağlıcakla.....