Yıllar Sonra
Son derste ardı zifiri karanlık olan buğulu pencereyi seyrederken heyecanla zilin çalmasını beklediğim zamanlardı. Montlarımızı giyip yağan karı sokak lambalarının o beyaz ışığı altında seyrederek heyecanla evlere dağılırdık. Benim evim o sarı binadaki daireydi. Etrafındaki apartmanlarda hangi dairede kim yaşıyorsa hepsini tanırdım. Havuç gibi kızarmış ellerimle okul yolunu bitirip sokagimiza vardığımda ana rahmindeki bir cenin kadar huzurlu girerdim binaya. Uçsuz bucaksız bir güven, bir huzur.... Yağan karı camdan izlerken televizyonda ertesi gün okullar tatil diye bir anons duyulurdu. Sevinçten zerre uykum olmadan yatağa girer, ertesi gün oynayacağımız oyunları düşlerdim. Cennet tam da buydu. Ötesi olamazdı. Sezen'in şarkısında bahsettiği o hiç kimsenin henüz ölmediği, sokaklarda oyunlar oynandığı, evlerde ışıkların yandığı zamanlardı. Dünyada işler tersten ilerliyor. Önce cenneti yaşıyor insan. Büyüyünce de cehennemi. Sayısız ev değiştirdik ama benim asıl evim o sarı binadaki k