İşte Benim Serüvenim 3

 Tarım dersindeydik. Derse kadrolu olmayan, belirli bir süre için görevlendirilmiş bir hoca geldi. Çok sevimli, eğlenceli bir hocaydı. Son 10, 15 dakika kala zil çalmasına, o günün konusu bitmişse eğer, sohbet ederdik zil çalana kadar. Benim en rahatsız olduğum anlardı bunlar. Geçmek bilmezdi. Sanki idam için ayağımın altındaki taburenin tekmelenmesini bekliyordum gözlerim kapalı. Hocanın sevgilisi varmış, evleneceklermiş ama maddiyat çok önemliymiş, beklemedelermiş bir süre. Sonrasında öğrencilerden biri yine bir şeyler saçmaladı, hoca da devamını getirdi: "Valla bizim zamanımızda bir kız vardı bir de erkek. Ben diğerlerini bilemiycem." (Onun zamanında eşcinsel aşklar yokmuş. ( Yaşı da en fazla 25, 26) 

Tabureyi bu sefer hoca tekmelemişti. Tabii sınıfta bir kahkahadır gidiyor. Ben de gülüyorum tabii. Gülmezsem zaten yüzümde binlerce zahmetle tuttuğum maskem düşecek. O zaman eşcinsel olduğum ortaya çıkacak. 

Hem hoca da demedi mi, öyle şeyler yoktu. Onlar kabul edilemez şeylerdi. Ayıptı, ahlaksızlıktı, en kötü şey her ne ise oydu. Beynim bu aradaki boşluklara uygun kelimeler bulmakta ne kadar da ustaydı.

Peki ben neydim? Bu kusursuz topluluğun bir üyesi değildim. Bu sevimli, eğlenceli hocaya da lâyık bir insan değildim. Belki insan bile değildim. 

Sonra zil çaldı. Yüzümden kaymak üzere olan maskemi hemen düzeltip evin yolunu tuttum.

Kalın sağlıcakla...

Yorumlar

  1. Sadece C.21 Haziran 2022 10:05

    90’ların sonu 2000’lerin başı sanırım. Hakikaten ne yürekler acıtıldı o zamanlarda.. Ben hiç alet olmadım bu saçmalıklara o küçük yaşımda ama sesimi de çıkartmadım, bağıramadım size ne ulen love is love falan.. Onun için bile üzgünüm ve şu an LGBTQ bireylerle çalışırken bunu temize çeker gibi hissediyorum bazen. Elimden geldiğince o genç çocuklara yardımcı olarak, en azından dinleyerek.. Ama en çok da aile ya da çevreyi törpülemeye çalışarak çünkü sorun orda işte tam orda..
    Bu yaşadıklarını yazmak senin için zor oluyordur, travmayı yeniden açmak çünkü ama bir kişi okusa ve empati yapıp ya bu insanların kalbi de bizimki gibiymiş kırılıyormuş falan dese kafi sanki.. Ama yüklenme kendine. Önümüze bakalım.. Sevgiler!

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Kim Bilir23 Haziran 2022 01:00

      Tam da söylediğin gibi. Bunları okuyup yalnız olmadıklarını hissetsinler. Biz çok yalnızdık.

      Sil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Evvel zaman

 Sizinle bir çoğunu paylaştığım çocukluk anılarım peşimi bırakmayınca ben de onları terk etmenin yollarını aradım. Ve bu anıların etkisini azaltacak bir terapi yöntemi buldum. Aslında ben bulamazdım da tavsiye üzerine ulaştım demek daha doğru olacak.  Tabii etkisini azaltmak için de bu anıları tekrar tekrar hatırlamak gerekiyor. Evvel zaman içerisinde acılarla dans etmek. Onların <anıların> ölüm, benim ise yeniden doğum dansım. Buğulu bir pencereden gri, kasvetli hatıralara son bakış değilse de son etkileniş. Çoğu insan ölüm anında gözleri önünden bir film şeridi gibi geçerken izler bu anıları. Ama öteki çocuklar, yani ötekileştirilmiş çocuklar yeniden doğarak hayata karışmak için ölmeden önce ölür. Ve acıyı bedenlerinden sıyırıp atarak kaldığı yerden devam ederler. Çetin bir iş aslında bu. Bütün o anıları yine, yeniden, tekrar tekrar yaşamak gibi bir şey. Bir metronom eşliğinde sandığa gelişi güzel saklanmış bütün o anıları tek tek çıkarmak. Top, karı kılıklı, kız gibi, eheheheh
Devamı

İşte Benim Serüvenim 4

Çocukluk ve ilk gençlik zamanlarımda maruz kaldığım gay, top, kız gibi can acıtan sözlerden kurtulmak için çoğu zaman konuşurken sesime bile dikkat ederdim. Dublaj yapıyormuş gibi. Aman sesim ince çıkmasın konuşurken diye bayağı bir çaba sarf ederdim. Bu da yetmezdi, okulda, teneffüste bahçeye çıkınca kimlerin yanında oturmalıyım, nelerden bahsetmeliyim, eğer benimle alay ederlerse, derste devam etmemesi için konuyu nasıl değiştirmeliyim, eve gidince yüzümden üzgün olduğumu anlamasınlar diye mimiklerimi nasıl kontrol edebilirim bütün bunları ince ince ayarlamaya çalışırdım. Ama pek de işe yaramazdı. Yirmili yaşlarıma kadar yaşadığım bu çileli hayata bir de o dönem başımıza gelen ekonomik sorunlar da eklenince vücudum bütün bunları artık kaldıramadı. Bir gün gözlerim kör olacak diye aşırı bir kaygıyla ecel terleri içerisinde evde bir sağa bir sola koşuştururken buldum kendimi. Gözlerim durup dururken neden kör olacaktı, bu anlamsız kaygı da neydi hiç anlayamamıştım. Tarif edilemez sıkın
Devamı

Anlam Üzerine

 37 yıllık hayatımda anlam arayışım ile kanaat getirdiğim sonucun tam bir özetini yazmış Samiha Hanım. Ben var olmanın anlamının tam da bu şiirdeki gibi olduğuna inanıyorum; "Ruhum bir kalıbın esiri olmadan evvel, elimi bir el tuttu... Ve bana, güneşleri, seyyareleri, semavatın acayibini gezdirip, seyrettirdi.  Nihayet bir aleme getirerek; - "İşte misafir olacağın yer...     Burası dünyadır!" dedi. Şaşkın şaşkın etrafıma bakınırken de devam etti: - " Burada herkes kendi istidadına göre  bir tohum eker ve mahsul devşirir... Para, kadın, evlat, mevki, rütbe, şan ve şeref insanların en çok ekip biçtikleri tohumlardır... Sen de keyfine göre bu dünyaya bir çekirdek ekip mahsul topla!..." Böylece kimsenin kimseyi görmeden çalışıp didindiği bu patırtılı aleme ben de katıldım... Ben de onlar gibi ekip biçmeye başladım.  Ama bütün tarlalar benim olsa, tohumların, sabanların tek sahibi sade ben olsam, gene de geldiğim alemlerin zevkine takılı kalan gönlüm, bir türlü kend
Devamı