İşte Benim Serüvenim-2

 Çok başarılı bir ilkokul sonrasında ortaokula geçiş yaptım. İlkokul diploması alan son yıl bizimkiydi. Hemen aynı yıl, ilköğretim olarak sekiz yıllık eğitim uygulamasına geçildi. Hayat serüvenimin en acı yılları oldu. Ama bu yazımda beni ziyadesiyle sarsan bir an aktaracağım. Zamanın izafi olduğunu tam da bu 45 dakikalık ders diliminde hissettim diyebilirim. Bana 45 yıl gibi gelen o 45 dakikada...Resim dersiydi. Hocamız o gün keyifli bir gününde olacak ki bizimle bir oyun oynamak istedi. Bir öğrenci dışarıya çıkıyor, içeride hoca sessizce birini seçiyor ve öğrenci içeri çağırılıyor. Sonra diğer öğrenciler, kişisel özellikleriyle seçilen kişiyi anlatıyor ve dışarıdan gelen öğrenci tahmin ediyor. Ben her zaman başarılı ve öğretmenlerin sevdiği, sınıfta fark ettiği bir öğrenci oldum. Hoca da ilk turda beni seçti. Daha o an anladım neler olacağını. Ama çocukluk işte, hocam ben olmak istemiyorum diyemedim. O zamanlar öğretmenlere daha bir saygı beslerdik. Ve öğrenci içeri girdi. Parmaklar havada uçuşuyor ilk önce söylemek için. Ve en heveslisi seçildi. "Haydi sen söyle" dedi hoca. Ve cevap: "Top" 

Ardından tereddütsüz gelen tahmin: (Adım söylenir) ve sınıfta kahkaha tufanı. 

Sonra tabi hoca durumu düzeltmek için "Ben hiç öyle düşünmüyorum" der ve oyunu sonlandırır.

O an zihnime kazındı. Hislerimin farkındaydım ve bir öğretmen öyle düşünmediğini söyleyerek benim hislerimin kabul edilemez bir şey olduğunu zihnime hiç fark etmeden kazıdı. 

Yıllar sonra psikoloğumla bu konuyu konuşacaktık....

O gün sınıftaki herkes eğlenceli bir dersin ardından evlerinin yolunu tuttu ve sonsuza kadar o anı unuttular.

Ben ise yıllarca o yükü taşıdım ve ağır bir duygusal çöküşün ardından bir terapi seansında bunları konuşarak etkilerinden sıyrılmaya çalıştım.

Evet kıymetli okurlar, serüvenin devamında buluşmak üzere, kalın sağlıcakla.

Yorumlar

  1. Bu saatte nerden geldiyse8 Aralık 2021 00:33

    maalesef o hepimizin kanayan yarasıdır. İlkokul hepimiz için travmalarla dolu. Çocuklar çok acımasız :((

    YanıtlaSil
  2. Sadece C.9 Şubat 2022 09:01

    Çok kapalı yıllardı o yıllar maalesef.. Tüm LGBTQ arkadaşlarım yaralı.. Şu an ergen bir danışanım var, onun gözünden bazı şeylerin -şükür- çok değiştiğini görüyorum. Çocuklar bile :) daha kabulediciler.. Son 15 senede çok şey değişti.. Daha çok yol var ama en azından umut var..

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Kim Bilir9 Şubat 2022 22:51

      Yeni nesil umarım daha rahat bir hayat yolculuğu geçirir :)

      Sil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Evvel zaman

 Sizinle bir çoğunu paylaştığım çocukluk anılarım peşimi bırakmayınca ben de onları terk etmenin yollarını aradım. Ve bu anıların etkisini azaltacak bir terapi yöntemi buldum. Aslında ben bulamazdım da tavsiye üzerine ulaştım demek daha doğru olacak.  Tabii etkisini azaltmak için de bu anıları tekrar tekrar hatırlamak gerekiyor. Evvel zaman içerisinde acılarla dans etmek. Onların <anıların> ölüm, benim ise yeniden doğum dansım. Buğulu bir pencereden gri, kasvetli hatıralara son bakış değilse de son etkileniş. Çoğu insan ölüm anında gözleri önünden bir film şeridi gibi geçerken izler bu anıları. Ama öteki çocuklar, yani ötekileştirilmiş çocuklar yeniden doğarak hayata karışmak için ölmeden önce ölür. Ve acıyı bedenlerinden sıyırıp atarak kaldığı yerden devam ederler. Çetin bir iş aslında bu. Bütün o anıları yine, yeniden, tekrar tekrar yaşamak gibi bir şey. Bir metronom eşliğinde sandığa gelişi güzel saklanmış bütün o anıları tek tek çıkarmak. Top, karı kılıklı, kız gibi, eheheheh
Devamı

İşte Benim Serüvenim 4

Çocukluk ve ilk gençlik zamanlarımda maruz kaldığım gay, top, kız gibi can acıtan sözlerden kurtulmak için çoğu zaman konuşurken sesime bile dikkat ederdim. Dublaj yapıyormuş gibi. Aman sesim ince çıkmasın konuşurken diye bayağı bir çaba sarf ederdim. Bu da yetmezdi, okulda, teneffüste bahçeye çıkınca kimlerin yanında oturmalıyım, nelerden bahsetmeliyim, eğer benimle alay ederlerse, derste devam etmemesi için konuyu nasıl değiştirmeliyim, eve gidince yüzümden üzgün olduğumu anlamasınlar diye mimiklerimi nasıl kontrol edebilirim bütün bunları ince ince ayarlamaya çalışırdım. Ama pek de işe yaramazdı. Yirmili yaşlarıma kadar yaşadığım bu çileli hayata bir de o dönem başımıza gelen ekonomik sorunlar da eklenince vücudum bütün bunları artık kaldıramadı. Bir gün gözlerim kör olacak diye aşırı bir kaygıyla ecel terleri içerisinde evde bir sağa bir sola koşuştururken buldum kendimi. Gözlerim durup dururken neden kör olacaktı, bu anlamsız kaygı da neydi hiç anlayamamıştım. Tarif edilemez sıkın
Devamı

Anlam Üzerine

 37 yıllık hayatımda anlam arayışım ile kanaat getirdiğim sonucun tam bir özetini yazmış Samiha Hanım. Ben var olmanın anlamının tam da bu şiirdeki gibi olduğuna inanıyorum; "Ruhum bir kalıbın esiri olmadan evvel, elimi bir el tuttu... Ve bana, güneşleri, seyyareleri, semavatın acayibini gezdirip, seyrettirdi.  Nihayet bir aleme getirerek; - "İşte misafir olacağın yer...     Burası dünyadır!" dedi. Şaşkın şaşkın etrafıma bakınırken de devam etti: - " Burada herkes kendi istidadına göre  bir tohum eker ve mahsul devşirir... Para, kadın, evlat, mevki, rütbe, şan ve şeref insanların en çok ekip biçtikleri tohumlardır... Sen de keyfine göre bu dünyaya bir çekirdek ekip mahsul topla!..." Böylece kimsenin kimseyi görmeden çalışıp didindiği bu patırtılı aleme ben de katıldım... Ben de onlar gibi ekip biçmeye başladım.  Ama bütün tarlalar benim olsa, tohumların, sabanların tek sahibi sade ben olsam, gene de geldiğim alemlerin zevkine takılı kalan gönlüm, bir türlü kend
Devamı