Rüya Gibi

    Ofise ayak bastığım o rutin günlerden birinin beni bir anda bulutların üzerine atacağını, ardından da acısını son nefese kadar unutamayacağım bir çakılmayla sonuçlanacağını nereden bilirdim?

   İşe yeni girmiş, masada oturuyordu. Türk filmlerinin benim için en komik sahnelerinden birinin aslında ne kadar da gerçek olduğuna şahit oldum önce. Bir anda onu gördüğümde arabesk bir müzik bangır bangır çalmaya başladı :) Evet sadece ben duyuyorum ama çalıyor işte :)

"Seni gördüğüm o günden beri,
  Kalbim perişan, gönlüm bir deli.
  Sana yazdım beni anlatan, aşkımla dolu bu sözlerimi."

  Sonra bana gülümseyerek günaydın dedi. Aaaaa o da benden hoşlanmıştı. Öyle ya sabah sabah günaydın mı denirdi durduk yere. Bir de gülümsüyor üstelik. Sonra ara ara göz göze de gelince bana kesin aşık olduğunu anladım :))))

  Evet mantık denen olgu beni çoktan terk etmişti. Mekânım bulutlardı artık. Oralarda geziyor, kâh uçuyor, kâh süzülüyordum. Hayatımın en güzel zamanlarıydı. Gerçi bütün bunlardan onun haberi yoktu ama ben çoktaaaaan hayali dünyamda ciddi bir ilişkiye adım atmıştım bile :)

  Ara ara mantığım yerine gelince rüya gördüğümü fark ediyor ve derin bir depresyona giriyordum, sonra mantık yine gidince tekrar bulutların üzerinde gezintiye devam ediyordum. 

  Tabii sonra o evlendi, sonra işten de ayrıldı. Ben ise uzun bir süre kendimi toparlayamadım. Bu dönem çok zorlayıcıydı. Derin bir üzüntü içerisindeydim ama insanlar bu halimi sorguladıklarında, evdekiler soran gözlerle baktıklarında onlara söyleyecek mantıklı bir sebebim yoktu mutsuz olmak için. Ben de mutlu insan rolü oynamaya başladım. Zaten maskelerle yaşamak benim kaderim değil miydi? Alt tarafı gardrobuma bir maske daha eklenmişti.

    Sonra zaten dikiş tutmadı, hiç başka bir ilişkim - yani aslında hiç ilişkim - olmadı. 

   Bu yaşanmışlığın öncesinde ve sonrası da platonik aşklarımın hepsinin evlendiğine ya da yeni bir ilişkiye başladıklarına şahitlik ettim ama en yıkıcı olanı buydu. Diğerleri aynı hafta unutuldu. Bu ise hiç öyle olmadı.

   Hayatımın bu bölümünü özetleyen aşağıdaki şarkı ile yazımı sonlandırıyorum :)


 " Uzak diyarlarda evli, barklı.
    Mutluluk en çok onun hakkı.
    Bu yorgun, kırık, dökük hikâyenin de
    Adı bende saklı"



 Kalın sağlıcakla.

Yorumlar

  1. Sadece C.10 Ağustos 2022 16:42

    Bu yorumu yayınlama ne olur sende kalsın.. Çünkü özelimi yazasım tuttu...
    Aynısını en yakın arkadaşımdan (o da gay be oğlum) dinlediğim için, gülümsemelerle de anlatılsa, ne olduğunu az çok biliyorum o sürecin. O dönemde gay olduğunu söylemiyordu kimseye, iki kişiydik bilen. Sonra uzun yıllar ve dipsiz bazı kuyulardan sonra, bazı şeyler daha oturunca içinde, daha fazla kendi gibi insanlarla tanıştıkça, konuştukça, birlikte olmaya başladıkça, o günlere bakıp gülümsüyor.. Ama bir E. var onda da, onun acısı hiç geçmiyor.. Daha geçenlerde bir aradaydık. Benim de o dönemden kalma yüreksökenim olduğu için konuşuyorduk eskilerden, o zaman dedi.. E. gibi asla olmadı hiç diye....
    Bazen öyle oluyor işte. En iyisi E. gibi olmaz ama başka türlü olur ve belki de daha iyi olur diyerek devam etmek yola..
    Tek sorun toplumu nasıl hazırlayacağız bilmiyorum ya, 100 sene geriden gidiyor Türkiye bu konularda :/

    YanıtlaSil
  2. Kim Bilir10 Ağustos 2022 18:50

    Sadece C. Kesinlikle katılıyorum. Özellikle de 100 yıl konusuna :))

    YanıtlaSil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Evvel zaman

 Sizinle bir çoğunu paylaştığım çocukluk anılarım peşimi bırakmayınca ben de onları terk etmenin yollarını aradım. Ve bu anıların etkisini azaltacak bir terapi yöntemi buldum. Aslında ben bulamazdım da tavsiye üzerine ulaştım demek daha doğru olacak.  Tabii etkisini azaltmak için de bu anıları tekrar tekrar hatırlamak gerekiyor. Evvel zaman içerisinde acılarla dans etmek. Onların <anıların> ölüm, benim ise yeniden doğum dansım. Buğulu bir pencereden gri, kasvetli hatıralara son bakış değilse de son etkileniş. Çoğu insan ölüm anında gözleri önünden bir film şeridi gibi geçerken izler bu anıları. Ama öteki çocuklar, yani ötekileştirilmiş çocuklar yeniden doğarak hayata karışmak için ölmeden önce ölür. Ve acıyı bedenlerinden sıyırıp atarak kaldığı yerden devam ederler. Çetin bir iş aslında bu. Bütün o anıları yine, yeniden, tekrar tekrar yaşamak gibi bir şey. Bir metronom eşliğinde sandığa gelişi güzel saklanmış bütün o anıları tek tek çıkarmak. Top, karı kılıklı, kız gibi, eheheheh
Devamı

İşte Benim Serüvenim 4

Çocukluk ve ilk gençlik zamanlarımda maruz kaldığım gay, top, kız gibi can acıtan sözlerden kurtulmak için çoğu zaman konuşurken sesime bile dikkat ederdim. Dublaj yapıyormuş gibi. Aman sesim ince çıkmasın konuşurken diye bayağı bir çaba sarf ederdim. Bu da yetmezdi, okulda, teneffüste bahçeye çıkınca kimlerin yanında oturmalıyım, nelerden bahsetmeliyim, eğer benimle alay ederlerse, derste devam etmemesi için konuyu nasıl değiştirmeliyim, eve gidince yüzümden üzgün olduğumu anlamasınlar diye mimiklerimi nasıl kontrol edebilirim bütün bunları ince ince ayarlamaya çalışırdım. Ama pek de işe yaramazdı. Yirmili yaşlarıma kadar yaşadığım bu çileli hayata bir de o dönem başımıza gelen ekonomik sorunlar da eklenince vücudum bütün bunları artık kaldıramadı. Bir gün gözlerim kör olacak diye aşırı bir kaygıyla ecel terleri içerisinde evde bir sağa bir sola koşuştururken buldum kendimi. Gözlerim durup dururken neden kör olacaktı, bu anlamsız kaygı da neydi hiç anlayamamıştım. Tarif edilemez sıkın
Devamı

Anlam Üzerine

 37 yıllık hayatımda anlam arayışım ile kanaat getirdiğim sonucun tam bir özetini yazmış Samiha Hanım. Ben var olmanın anlamının tam da bu şiirdeki gibi olduğuna inanıyorum; "Ruhum bir kalıbın esiri olmadan evvel, elimi bir el tuttu... Ve bana, güneşleri, seyyareleri, semavatın acayibini gezdirip, seyrettirdi.  Nihayet bir aleme getirerek; - "İşte misafir olacağın yer...     Burası dünyadır!" dedi. Şaşkın şaşkın etrafıma bakınırken de devam etti: - " Burada herkes kendi istidadına göre  bir tohum eker ve mahsul devşirir... Para, kadın, evlat, mevki, rütbe, şan ve şeref insanların en çok ekip biçtikleri tohumlardır... Sen de keyfine göre bu dünyaya bir çekirdek ekip mahsul topla!..." Böylece kimsenin kimseyi görmeden çalışıp didindiği bu patırtılı aleme ben de katıldım... Ben de onlar gibi ekip biçmeye başladım.  Ama bütün tarlalar benim olsa, tohumların, sabanların tek sahibi sade ben olsam, gene de geldiğim alemlerin zevkine takılı kalan gönlüm, bir türlü kend
Devamı