Begonvil

 Bilgisayarlarından, telefonlarından başlarını kaldırmayan insanların sürekli doğaya olan hayranlıklarını dile getirmeleri, ekranlarına doğa fotoğraflarını arka plan yapmaları ne yaman çelişkidir. Hayatı dijital bir pencereye sığdırmak, yedi rengini doğanın piksellerin gözlüğünden seyretmek...

Benimki de benzer bir hayat aslında. Hayalimdeki sevgilimle, telefonun penceresinden görüp de esinlenerek kurduğum o hayali kırlarda gezinmek, sonsuz huzur, muradına ermişlik hissini düşlemek. 

Aylar oldu bir yerlere gitmedim. Gitsem de keyif vermiyor hiçbir yer. Hep bir yanım eksik, hep bir şeyler eksik. O yüzden de çıkmıyorum bir yere. Belki kendimi cezalandırıyorum, belki de hayata küstüm trip yapıyorum. Sebebini ben de bilmiyorum ama mutlu değilim. Etrafımdaki insanların eşler halinde gidecekleri tatilleri, organizasyon planlarını dinlemek beni çok üzüyor. Kışın daha mutluyum aslında. Ne çok severdim yaz aylarını. Şimdi ise bir an önce bitsin kış gelsin diye bekliyorum. Tıpkı uyuyup her şeyi unutmak için geceyi beklemek gibi.

Umutsuz değilim, bir gün istediğim şeylere kavuşacak gibi hissediyorum. Bazen de neden hala umudum var, ne değişebilir diyerek umut taşıdığım için kendime kızıyorum.

Neyse geceye yazımın başlığını taşıyan şarkıyı bırakıp başka bir şarkıda geçtiği gibi "uykunun o ipek sığınağında" kendime yer arayayım:)

"Begonvil boy vermiştir şimdi,

 Yasemen basmıştır Bodrum'u.

 Kokusu geldi rüzgârın,

 Bir kelebek öptü boynumu.

 Benim yerime de sev, bekletme hayatı.

 Bu kadarına razıysan, yaşa gitsin!

 Kaç kişiyiz savunan sevdayı?"

Kalın sağlıcakla....

Yorumlar

  1. Beyaz Çiklet7 Temmuz 2022 00:58

    Yaz mevsimini sevemeyenlerden biriyim ben de. Eskiden yaz tatilinin gelmesini iple çekerdim. Tatil planları yapardım, deniz kıyısı bir yerlere giderdik muhakkak. Artık içimden bunlar gelmiyor. Kış mevsiminin griliğini, soğuğunu ve yağmurunu çok seviyorum. Otuza yeni basmış olmama rağmen, sanki yaşlı bir ruh var içimde. Ben de zaman zaman bu ruh ile savaşıyor, bazen de onu serbest bırakıyorum. Hayatımız boyunca bir yanımız eksik kalacak, kalmak zorunda. Hayat bütünleşemeden, tamama eremeden bitmek üzerine kurulu. Belki bunu kabul etmek biraz da dinginleştirebilir içini, ruhunu. Öğrendiğim bir şey varsa, her zaman yarım olan ruhu sağaltabilmek için hareket etmek. Nereye doğru olursa olsun, hareket halinde olmak ruha pek çok açıdan iyi geliyor. Ben bunu yapabiliyor muyum peki? Elbette hayır. Bazen farkında olmak bile yetiyor, bazen ise farkında olmak çok fazla geliyor.

    YanıtlaSil
  2. Beyaz Çiklet7 Temmuz 2022 01:00

    Bir ekleme daha yapmak istiyordum, unutmuşum :) Begonvil şarkısını çok severim, özellikle Eda Sena Şenceylan yorumunu daha çok severim, şimdi buradan ayrılıp şarkıyı dinlemeye gidiyorum :)

    YanıtlaSil
  3. Beyaz Çiklet7 Temmuz 2022 01:15

    Bir yorum daha, vallahi bu sefer son! :) Sevgili Kim Bilir, sen de bir İstanbul çocuğusun diye hatırlıyorum. Bir kahve içsek ya? Bir anda aklıma böyle bir şey geldi. Profilinde mail adresin olmadığı için buradan yazayım dedim, sen cevap için benim mail adresimi kullanabilirsin :) Biz 10 küsür sene önce böyle bir şey yapmıştık, tabii o zaman epey küçüktük ama çok keyifli olmuştu. Sonra bir daha olmadı, herkes dağıldı kimi yazmayı bıraktı. En azından bir sohbet etmiş oluruz, fena mı olur :)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Kim Bilir7 Temmuz 2022 17:18

      Tabii ki çok güzel olur. Mail adresine de yazacağım. Müsait bir gün planlayabiliriz :)

      Sil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Evvel zaman

 Sizinle bir çoğunu paylaştığım çocukluk anılarım peşimi bırakmayınca ben de onları terk etmenin yollarını aradım. Ve bu anıların etkisini azaltacak bir terapi yöntemi buldum. Aslında ben bulamazdım da tavsiye üzerine ulaştım demek daha doğru olacak.  Tabii etkisini azaltmak için de bu anıları tekrar tekrar hatırlamak gerekiyor. Evvel zaman içerisinde acılarla dans etmek. Onların <anıların> ölüm, benim ise yeniden doğum dansım. Buğulu bir pencereden gri, kasvetli hatıralara son bakış değilse de son etkileniş. Çoğu insan ölüm anında gözleri önünden bir film şeridi gibi geçerken izler bu anıları. Ama öteki çocuklar, yani ötekileştirilmiş çocuklar yeniden doğarak hayata karışmak için ölmeden önce ölür. Ve acıyı bedenlerinden sıyırıp atarak kaldığı yerden devam ederler. Çetin bir iş aslında bu. Bütün o anıları yine, yeniden, tekrar tekrar yaşamak gibi bir şey. Bir metronom eşliğinde sandığa gelişi güzel saklanmış bütün o anıları tek tek çıkarmak. Top, karı kılıklı, kız gibi, eheheheh
Devamı

İşte Benim Serüvenim 4

Çocukluk ve ilk gençlik zamanlarımda maruz kaldığım gay, top, kız gibi can acıtan sözlerden kurtulmak için çoğu zaman konuşurken sesime bile dikkat ederdim. Dublaj yapıyormuş gibi. Aman sesim ince çıkmasın konuşurken diye bayağı bir çaba sarf ederdim. Bu da yetmezdi, okulda, teneffüste bahçeye çıkınca kimlerin yanında oturmalıyım, nelerden bahsetmeliyim, eğer benimle alay ederlerse, derste devam etmemesi için konuyu nasıl değiştirmeliyim, eve gidince yüzümden üzgün olduğumu anlamasınlar diye mimiklerimi nasıl kontrol edebilirim bütün bunları ince ince ayarlamaya çalışırdım. Ama pek de işe yaramazdı. Yirmili yaşlarıma kadar yaşadığım bu çileli hayata bir de o dönem başımıza gelen ekonomik sorunlar da eklenince vücudum bütün bunları artık kaldıramadı. Bir gün gözlerim kör olacak diye aşırı bir kaygıyla ecel terleri içerisinde evde bir sağa bir sola koşuştururken buldum kendimi. Gözlerim durup dururken neden kör olacaktı, bu anlamsız kaygı da neydi hiç anlayamamıştım. Tarif edilemez sıkın
Devamı

Anlam Üzerine

 37 yıllık hayatımda anlam arayışım ile kanaat getirdiğim sonucun tam bir özetini yazmış Samiha Hanım. Ben var olmanın anlamının tam da bu şiirdeki gibi olduğuna inanıyorum; "Ruhum bir kalıbın esiri olmadan evvel, elimi bir el tuttu... Ve bana, güneşleri, seyyareleri, semavatın acayibini gezdirip, seyrettirdi.  Nihayet bir aleme getirerek; - "İşte misafir olacağın yer...     Burası dünyadır!" dedi. Şaşkın şaşkın etrafıma bakınırken de devam etti: - " Burada herkes kendi istidadına göre  bir tohum eker ve mahsul devşirir... Para, kadın, evlat, mevki, rütbe, şan ve şeref insanların en çok ekip biçtikleri tohumlardır... Sen de keyfine göre bu dünyaya bir çekirdek ekip mahsul topla!..." Böylece kimsenin kimseyi görmeden çalışıp didindiği bu patırtılı aleme ben de katıldım... Ben de onlar gibi ekip biçmeye başladım.  Ama bütün tarlalar benim olsa, tohumların, sabanların tek sahibi sade ben olsam, gene de geldiğim alemlerin zevkine takılı kalan gönlüm, bir türlü kend
Devamı