Aidiyet

 Okul yıllarında en nefret ettiğim zamanlar, diğer öğrencilerin tersine teneffüs ve boş ders zamanlarıydı. Zil çaldığında bahçeye çıkardık ve dolaşırdık. Çocuklar kızları izler, onlar hakkında konuşurdu. Gülüşür, eğlenirlerdi. Ben de fark edilmemek için kızlara bakardım. Bana çok acı verirdi bu. Ayrıca el, kol hareketlerime dikkat etmeli, sesimi çok inceltmemeliydim. Bütün bunlara dikkat etmeme rağmen yine de söz döner dolaşır bana gelir, alay konusu olurdum. Boş derslerde kızlarla sohbet ederken bunu uzun tutmamalıydım. Sohbetleri biter de dikkatlerini çekersem yine alay konusu olabilirdim çünkü. Ben gay im aslında trans değilim. Ama yine de sığamazdım hiçbir yere. Hiçbir yer bana ait değildi. Alay edildiğimde bunu kimseyle paylaşamazdım tabii. Sonunda bir panik atak krizi ile uzun yıllar ilaç kullandıktan sonra tesadüfen uygun bir psikolog bulduğumda bunları anlatabildim. O zamana kadar neler birikti içimde. Şu an benim o yaşlarımda olan ve bunları yaşayan arkadaşlarım bu yazımı okursa, bilmeleri gereken şey bunun ömür boyu sürmeyeceğidir. Keşke o zamanlar ben de bilseydim. Gerçi hala hiçbir yere ait hissetmiyorum kendimi. Ama etrafımda alay etmeye cesaret edecek insanlar yok artık. Uzunca bir zaman da söyleyemeseler bile akıllarından geçiriyorlardır diye üzüldüm kendi kendime. Bu da geçti. Sonradan keşfettim ki eşcinsellik ile barışamadığım, beni onlardan çok ben yargıladığım içinmiş bütün bunlar. Şimdi kimin ne düşündüğü hiç umrumda değil. Değerli olan benim, geç de olsa anladım bunu. Bir yere ait olmak zorunda da değilim. İnsanlar bana ait olmak için uğraşsınlar. Hayat beni öyle bir idmana soktu ki, taş gibi oldum :) Başkalarının oturup ağladığı o aptal problemler bana çerez artık. Yani boşa gitmiyor çektikleriniz merak etmeyin. O zamanlar beni en iyi anlatan mısralar ile veda ediyorum bugün. Kalın sağlıcakla...

"Ya dışındasındır çemberin, ya da içinde yer alacaksın.

Kendin içindeyken, kafan dışındaysa...

Çaresi yok kardeşim. Her akşam böyle içip, kederlenip, mutsuz olacaksın.

Meyhane masalarında kahrolacaksın."

Yorumlar

  1. Beyaz Çiklet26 Temmuz 2021 23:03

    Çocukların yaşadığı benzeri zorbalıklara şahit olduğum dönemler oldu öğretmenlik yaparken, uzun ve meşakkatli bir yol. Özellikle ilkokul ve ortaokul çocuklarında bu farkındalığı oluşturabilmek için epey çaba harcamak gerekiyor. Eğer okullarda "toplumsal cinsiyet" gibi dersler olursa her şey daha hızlı değişebilir. Konularımız kapsamında "toplumsal cinsiyeti" detaylı olarak işliyorum, aynı zamanda cinsel yönelimleri farklı olan bireyler ile ilgili rahatça sohbet edebiliyoruz. Bu sayede çocuklar erken yaşta bu durumun bir hastalık olmadığını, dünyanın farklı renkler ile yaşanabilir bir yer olduğunu kavrayabiliyorlar. Okul yönetiminin ve öğretmenlerin bu noktada çok fazla çalışması gerektiğini düşünüyorum. Çocuklar yaşları gereği acımasız olabiliyorlar, ben çocukken bu durumla karşılaşmadım. Dış görünüş, fiziki özellikler ve davranış itibari ile tırnak içinde yazıyorum "normal" görünüyordum. Fakat bu zorbalığı görebiliyor, çocukların ileriki hayatlarında nasıl büyük yaralar açtığını anlayabiliyorum. Belki de bir ölçüde senin çocukluk dönemlerini kaçırdık fakat bundan sonrası için bu anlayışı değiştirebiliriz. Şahsım adına bunun için çok ama çok çaba harcıyorum. Tüm bunlar sende yaralar açsa da güçlü durmayı başarmış olman şahane, kendine inanmaya devam etmelisin :)

    YanıtlaSil
  2. Kim Bilir27 Temmuz 2021 01:17

    Çok teşekkür ederim. Umarım tüm öğretmenler bu konuda birşeyler yaparlar. Akran zorbalığı eşcinsel bireyler için telafisi olmayacak yıkımlara sebep olabiliyor.

    YanıtlaSil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Evvel zaman

 Sizinle bir çoğunu paylaştığım çocukluk anılarım peşimi bırakmayınca ben de onları terk etmenin yollarını aradım. Ve bu anıların etkisini azaltacak bir terapi yöntemi buldum. Aslında ben bulamazdım da tavsiye üzerine ulaştım demek daha doğru olacak.  Tabii etkisini azaltmak için de bu anıları tekrar tekrar hatırlamak gerekiyor. Evvel zaman içerisinde acılarla dans etmek. Onların <anıların> ölüm, benim ise yeniden doğum dansım. Buğulu bir pencereden gri, kasvetli hatıralara son bakış değilse de son etkileniş. Çoğu insan ölüm anında gözleri önünden bir film şeridi gibi geçerken izler bu anıları. Ama öteki çocuklar, yani ötekileştirilmiş çocuklar yeniden doğarak hayata karışmak için ölmeden önce ölür. Ve acıyı bedenlerinden sıyırıp atarak kaldığı yerden devam ederler. Çetin bir iş aslında bu. Bütün o anıları yine, yeniden, tekrar tekrar yaşamak gibi bir şey. Bir metronom eşliğinde sandığa gelişi güzel saklanmış bütün o anıları tek tek çıkarmak. Top, karı kılıklı, kız gibi, eheheheh
Devamı

İşte Benim Serüvenim 4

Çocukluk ve ilk gençlik zamanlarımda maruz kaldığım gay, top, kız gibi can acıtan sözlerden kurtulmak için çoğu zaman konuşurken sesime bile dikkat ederdim. Dublaj yapıyormuş gibi. Aman sesim ince çıkmasın konuşurken diye bayağı bir çaba sarf ederdim. Bu da yetmezdi, okulda, teneffüste bahçeye çıkınca kimlerin yanında oturmalıyım, nelerden bahsetmeliyim, eğer benimle alay ederlerse, derste devam etmemesi için konuyu nasıl değiştirmeliyim, eve gidince yüzümden üzgün olduğumu anlamasınlar diye mimiklerimi nasıl kontrol edebilirim bütün bunları ince ince ayarlamaya çalışırdım. Ama pek de işe yaramazdı. Yirmili yaşlarıma kadar yaşadığım bu çileli hayata bir de o dönem başımıza gelen ekonomik sorunlar da eklenince vücudum bütün bunları artık kaldıramadı. Bir gün gözlerim kör olacak diye aşırı bir kaygıyla ecel terleri içerisinde evde bir sağa bir sola koşuştururken buldum kendimi. Gözlerim durup dururken neden kör olacaktı, bu anlamsız kaygı da neydi hiç anlayamamıştım. Tarif edilemez sıkın
Devamı

Anlam Üzerine

 37 yıllık hayatımda anlam arayışım ile kanaat getirdiğim sonucun tam bir özetini yazmış Samiha Hanım. Ben var olmanın anlamının tam da bu şiirdeki gibi olduğuna inanıyorum; "Ruhum bir kalıbın esiri olmadan evvel, elimi bir el tuttu... Ve bana, güneşleri, seyyareleri, semavatın acayibini gezdirip, seyrettirdi.  Nihayet bir aleme getirerek; - "İşte misafir olacağın yer...     Burası dünyadır!" dedi. Şaşkın şaşkın etrafıma bakınırken de devam etti: - " Burada herkes kendi istidadına göre  bir tohum eker ve mahsul devşirir... Para, kadın, evlat, mevki, rütbe, şan ve şeref insanların en çok ekip biçtikleri tohumlardır... Sen de keyfine göre bu dünyaya bir çekirdek ekip mahsul topla!..." Böylece kimsenin kimseyi görmeden çalışıp didindiği bu patırtılı aleme ben de katıldım... Ben de onlar gibi ekip biçmeye başladım.  Ama bütün tarlalar benim olsa, tohumların, sabanların tek sahibi sade ben olsam, gene de geldiğim alemlerin zevkine takılı kalan gönlüm, bir türlü kend
Devamı